یار خوش

«در طریق عشق بازی امن و آسایش بلاست»          ریش باشد آن دلی کو در صراط عشق بود

«آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست»                 آدمی را از ازل لطفِ حیات عشق بود

یار من، دلدار من، خوش باشی ای لیلای من

ای خیالت قوتم، در خلوت شب های من

گفته بودی دل نبستن را حیاتی دیگر است              گرچه روزی دل سپردن ها دلیل عشق بود

مرغ دل هر تکه اش بر کوهساری مرده بود              آن که روحش داد و پر، بانگ خلیل عشق بود

هر مماتی با تو خوش، ای هر حیاتی بی تو بد          هر حیاتی یا مماتی خود ذلیل عشق بود

یار من، دلدار من، خوش باشی ای لیلای من

ای خیالت قوتم، در خلوت شب های من*

علی خسروی راد

۷فروردین۹۵

*مجنون را خیال لیلی قوت می داد و غذا شد. جایی که خیال معشوق مجازی را این قوت و تاثیر باشد که یار او را قوت بخشد، یار حقیقی را چه عجب می داری که خیال او در صورت و در غیبت قوتش بخشد.

مولوی