تعلیق

فرض کنید نویسنده ای شخصیت اصلی جوان داستانش را بالای پرتگاهی می برد تا پایش لیز بخورد و بعد از شاخه ای به فاصله ی حدود سه متر از لبه ی پرتگاه آویزان شود. از قضا نویسنده نامزد آینده ی شخصیت اصلی را تا لبه ی پرتگاه می رساند تا تلاشش را برای نجات دادن او بکند.

جوان بیچاره وقتی نامزد آینده اش را می بیند، شاخه را محکمتر می چسبد. اما می داند که کاری از او ساخته نیست. ترجیح می دهد بالا را نگاه نکند تا شاهد بال بال زدن های بیهوده ی وی نباشد. نویسنده شاید تصمیم بگیرد معجزه ای رقم بزند و خواننده و حتی شخصیت اصلی داستان را غافلگیر کند. برای همین، روایت را موقتا قطع می کند. خودش کنار می رود و به شخصیت اصلی اجازه می دهد با توصیف تمام آنچه پیرامونش است، بار دیگر تمام دیدگاه هایش را نسبت به مرگ و زندگی و... بیان کند.

نویسنده به شخصیتی که ساخته و پرداخته بسیار نزدیک است؛ اما او را آویزان نگه می دارد. آرام می رود و در گوش نامزد آینده ی شخصیت اصلی داستان چیزی می گوید. بعد به کناری می نشیند و از تعلیقی که در روایت و ذهن ایجاد کرده، لذت می برد.