کف بینی

اول راهنمایی که بودم، تو حیاط مدرسه دست بچه ها رو می گرفتم، می گفتم "بده فالت بگیرم". او هم بدش نمی آمد. بعد با دقت انگشتم را روی کف دستش راه می بردم، خیره می شدم به دستش و او فراموش می کرد که فکر کند من سر کارش گذاشته ام یا نه. شاید چون بیشتر فکر می کرد من خودم را سر کار گذاشته باشم! خیلی ها هم فکر می کردند که من لابد چیزی بلدم؛ چون فکر می کردند آدم دروغگویی نباشم. البته در آن سن و سال خیلی ساده بودیم. شاید به هیچ یک از این ها فکر نمی کردند!

کف دستشان را می گرفتم و طوری نگاه می کردم که انگار در حال محاسبات پیچیده ی ریاضی هستم. یا شاید دارم مهارتی را که طی سال ها تجربه به دست آورده ام، به کار می بندم و تک تک خطوط جزیی کف دست را به مثابه اختری در آسمان سرنوشتشان رصد می کنم! بعد همانطور که سرم پایین بود، به خطی اشاره می کردم و شروع می کردم.

همیشه از این کار خوشم می آمده! سر در آوردن از شخصیت دیگران. کنکاش من برای دسترسی به درون یک نفر آن وقت که نتیجه ای -هرچند اندک- می داد، ذوق می کردم و انگار یک چیز فوق العاده ای فهمیده بودم. آن زمان برایم سخت نبود تا از روی رفتاری که دوستم نشان می داد، بفهمم یک برادر کوچکتر دارد. یا فلانی رابطه اش با برادر بزرگ و خواهر کوچکش چگونه است. حتی از روی جزوه نوشتن فلان هم کلاسی میشد فهمید که خواهر بزرگتر از خود دارد.

امروز که به دانشگاه می روم اما نمی توانم از روی رفتار و عکس العمل ها و راه رفتن و خندیدن و ... کسی حدس بزنم که چند خواهر و برادر دارد، رابطه اش با پدرش چگونه است، در چه محیطی بزرگ شده، چه مدلی ست، رگ خوابش چیست و اصلا به چه فکر می کند. این خاصیت ماست وقتی که بزرگ می شویم.